IN memoriam
Ahlers, Bennie
Een geboren vrijwilliger uit Coevorden, die zich een groot deel van zijn leven inzette voor de samenleving.
Hij zette op eigen houtje o.a. een weeshuis, doktersposten en een ziekenhuis op en verstuurde meer dan 100 containers vol materialen van sponsors naar Gambia.
En Bennie had nog zo veel willen doen…
Bennie Ahlers werd april 2014 benoemd tot Lid in de Orde van Oranje Nassau.
Bennie overleed 21 april 2015 na een lang ziekbed op 69-jarige leeftijd.
Zijn team zette de activiteiten voort tot 2023. Zij hebben een geweldige klus geklaard!
Brand, Herman
Herman Brand, planoloog van het verleden.
In Ommen, waar hij sinds enkele jaren woonde is in 1994 op 63 jarige leeftijd overleden ir Herman Brand. Hij was een man, gefascineerd door het verleden van zijn Zuidoost-Drentse geboortestreek. Zijn voorouders woonden al in 1397 in de grensstreek rond Coevorden. Vijftien opeenvolgende relaties bleven ze hier in Lutten, Heemse (waar de Brandweg naar zijn voorouders is genoemd), Dalen, waar Herman werd geboren en Coevorden, waar h ij zijn jeugd doorbracht.
Na zijn studie aan de Technische Hogeschool in Delft zocht Herman Brand zijn werkterrein in de planologie. Hij was jarenlang hoofd van de verkeersplanning in Den Haag. Hij publiceerde artikelen over de circulatie van het verkeer en vervoer in steden, zoals over de vormgeving van kruispunten, de berekening van verkeerslichten en over de onveiligheid van het fiets- en bromfietsverkeer.
Als zinvolle tijdsbesteding hiel hij zich daarnaast bezig met het verleden van zijn geboortestreek. Zijn kennis als civiel-ingenieur kwam hem daarbij goed van pas bij het vervaardigen van de vroegere vesting Coevorden. Deze studie leidde tot de bouw van een indrukwekkende maquette van de vesting, die nu in het gemeentemuseum Drenthe's Veste in het Arsenaal aan de Haven kan worden bewonderd. Herman Brand voelde als een gemis, dat de geschiedschrijving van de vele oorlogen van vroeger bijna uitsluitend een opsomming was van krijgskundige feiten. Hij was ook benieuwd naar de 'non-official history': de reacties en ervaringen van de gewone mensen, wier dagelijks bestaan vaak zo wreed werd verstoord.
HIj realiseerde zich, dat ditzelfde dreigde te gebeuren met een stuk recente geschiedenis, namelijk de Duitse inval op 10 mei 1940. Als negenjarige jongen had hij die in Coevorden meebeleefd en dit had op hem een onuitwisbare indruk gemaakt. Alle oude verhalen van heel vroeger liet hij toen voor wat ze waren. "Die blijven immers toch wel bewaard en zijn altijd nog te raadplegen."
Hij ging op speurtocht door Nederland en Duitsland om te praten met oud-militairen en met boeren en burgers aan beide kanten van de grens. De emoties van die vijf dagen strijd, zoals ze hem door ooggetuigen na meer dan een kwart eeuw werden verteld, legde hij vast op papier. Hij verstuurde honderden brieven naar instellingen en particulieren en raadpleegde gevechtsrapporten, dagblad artikelen en documenten uit Nederlandse en Duitse bronnen.
Zo kwam na vijf jaar intensief onderzoek in 1980 zijn boek "Die lange morgen in mei" tot stand. Een boek dat landelijk de aandacht trok, omdat het een boeiende reconstructie was van het militaire verzet langs de Drentse grens tegen de aanstormende Duitse regimenten. In de officiële geschiedschrijving, ook in het standaardwerk van dr Lou de Jong, is dat heldhaftig verzet steeds onderbelicht gebleven. De veldslag in de Drentse grensstreek dreigde daardoor voor de geschiedenis verloren te gaan.
In de laatste jaren verdiepte hij zich in het bijzonder in de geschiedenis van Coevorden. Vanuit zijn woonplaats Ommen bezocht hij regelmatig de vestingstad. Zijn ervaring als stadsplanoloog kwam het uitstekend van pas bij zijn studie van de stadsinrichting van Coevorden in vorige eeuwen. Dit leidde tot een (helaas) nog niet voltooide serie boekjes "Gebouwen in de vesting Coevorden", waarin er in 1993 zes zijn verschenen. De serie leek uit te groeien tot een magistraal geheel, waarin een minutieuze reconstructie wordt gegeven van de bebouwing van vroeger en de functie , die deze had in de Coevorder samenleving.
Een hersenbloeding heeft helaas te vroeg en abrupt het leven van Herman Brand afgebroken en een streep getrokken door de plannen die hij nog had. Niet alleen als onderzoeker en auteur was hij bezig. Andere vruchten van zijn creatieve geest zijn de schilderijen, die hij schiep. Schilderijen, waarop hij zich heeft verplaatst in het verleden en zijn visie geeft op het stadspanorama van toen als waardevolle aanvulling op hetgeen hij op schrift heeft overgedragen. Een monumentale nalatenschap. Coevorden zal Herman Brand niet vergeten!
Coevorden tijdens WWII - I-29, I-65, II-40, II-75, II-84, II-87, II-264, III-6, III-37, III-165, III-268, III-272, III-291, IV-196, IV-242
Na zijn studie aan de Technische Hogeschool in Delft zocht Herman Brand zijn werkterrein in de planologie. Hij was jarenlang hoofd van de verkeersplanning in Den Haag. Hij publiceerde artikelen over de circulatie van het verkeer en vervoer in steden, zoals over de vormgeving van kruispunten, de berekening van verkeerslichten en over de onveiligheid van het fiets- en bromfietsverkeer.
Als zinvolle tijdsbesteding hiel hij zich daarnaast bezig met het verleden van zijn geboortestreek. Zijn kennis als civiel-ingenieur kwam hem daarbij goed van pas bij het vervaardigen van de vroegere vesting Coevorden. Deze studie leidde tot de bouw van een indrukwekkende maquette van de vesting, die nu in het gemeentemuseum Drenthe's Veste in het Arsenaal aan de Haven kan worden bewonderd. Herman Brand voelde als een gemis, dat de geschiedschrijving van de vele oorlogen van vroeger bijna uitsluitend een opsomming was van krijgskundige feiten. Hij was ook benieuwd naar de 'non-official history': de reacties en ervaringen van de gewone mensen, wier dagelijks bestaan vaak zo wreed werd verstoord.
HIj realiseerde zich, dat ditzelfde dreigde te gebeuren met een stuk recente geschiedenis, namelijk de Duitse inval op 10 mei 1940. Als negenjarige jongen had hij die in Coevorden meebeleefd en dit had op hem een onuitwisbare indruk gemaakt. Alle oude verhalen van heel vroeger liet hij toen voor wat ze waren. "Die blijven immers toch wel bewaard en zijn altijd nog te raadplegen."
Hij ging op speurtocht door Nederland en Duitsland om te praten met oud-militairen en met boeren en burgers aan beide kanten van de grens. De emoties van die vijf dagen strijd, zoals ze hem door ooggetuigen na meer dan een kwart eeuw werden verteld, legde hij vast op papier. Hij verstuurde honderden brieven naar instellingen en particulieren en raadpleegde gevechtsrapporten, dagblad artikelen en documenten uit Nederlandse en Duitse bronnen.
Zo kwam na vijf jaar intensief onderzoek in 1980 zijn boek "Die lange morgen in mei" tot stand. Een boek dat landelijk de aandacht trok, omdat het een boeiende reconstructie was van het militaire verzet langs de Drentse grens tegen de aanstormende Duitse regimenten. In de officiële geschiedschrijving, ook in het standaardwerk van dr Lou de Jong, is dat heldhaftig verzet steeds onderbelicht gebleven. De veldslag in de Drentse grensstreek dreigde daardoor voor de geschiedenis verloren te gaan.
In de laatste jaren verdiepte hij zich in het bijzonder in de geschiedenis van Coevorden. Vanuit zijn woonplaats Ommen bezocht hij regelmatig de vestingstad. Zijn ervaring als stadsplanoloog kwam het uitstekend van pas bij zijn studie van de stadsinrichting van Coevorden in vorige eeuwen. Dit leidde tot een (helaas) nog niet voltooide serie boekjes "Gebouwen in de vesting Coevorden", waarin er in 1993 zes zijn verschenen. De serie leek uit te groeien tot een magistraal geheel, waarin een minutieuze reconstructie wordt gegeven van de bebouwing van vroeger en de functie , die deze had in de Coevorder samenleving.
Een hersenbloeding heeft helaas te vroeg en abrupt het leven van Herman Brand afgebroken en een streep getrokken door de plannen die hij nog had. Niet alleen als onderzoeker en auteur was hij bezig. Andere vruchten van zijn creatieve geest zijn de schilderijen, die hij schiep. Schilderijen, waarop hij zich heeft verplaatst in het verleden en zijn visie geeft op het stadspanorama van toen als waardevolle aanvulling op hetgeen hij op schrift heeft overgedragen. Een monumentale nalatenschap. Coevorden zal Herman Brand niet vergeten!
Coevorden tijdens WWII - I-29, I-65, II-40, II-75, II-84, II-87, II-264, III-6, III-37, III-165, III-268, III-272, III-291, IV-196, IV-242
Coeverden, van, S.
Samuel (Semmy) van Coeverden woonde aan de Tramstraat 1. Het gezin bestond uit vader David van Coeverden die geboren werd op 23 februari 1877 te Coevorden, moeder Schoontje Meijer-van Coeverden geboren 14 januari 1876 te Oude Pekela, dochter Betsie van Coeverden geboren 17 maart 1915 te Coevorden en zoon Samuel van Coeverden geboren 8 februari 1920 te Coevorden. David van Coeverden was veehandelaar en hij kreeg samen met zijn vrouw Schoontje in totaal zes kinderen.
Op 17 augustus 1942 moest Samuel zich melden voor het werkkamp in Linde. Ook zijn broer Maurits moest zich melden voor hetzelfde transport naar het werkkamp Linde en kreeg de opdracht van zijn vader om te zorgen dat zijn broertje weer veilig thuiskwam. Samuel en Maurits hebben uiteindelijk het werkkamp in Linde, het doorgangskamp Westerbork en het gevangenenkamp Vught overleefd. David, Schoontje en dochter Betsie zijn opgepakt in de verschrikkelijke nacht van 2 oktober 1942 door de lokale politie (marechaussee) en werden naar doorgangskamp Westerbork getransporteerd. Vader, moeder en dochter werden vervolgens begin november gedeporteerd naar concentratiekamp Auschwitz waar David op 65-jarige leeftijd, Schoontje op 66-jarige leeftijd en Betsie op 27-jarige leeftijd werden vermoord.
geboren: 8 februari 1920
overleden: 19 februari 1998
Coevorden tijdens WWII, Semmy van Coeverden, I-136, II-383, II-385, II-387, III-287, III-403, III-404, VII-16, VII-19, VII-20, VII-25, VII-30, VII-43, VII-79
Op 17 augustus 1942 moest Samuel zich melden voor het werkkamp in Linde. Ook zijn broer Maurits moest zich melden voor hetzelfde transport naar het werkkamp Linde en kreeg de opdracht van zijn vader om te zorgen dat zijn broertje weer veilig thuiskwam. Samuel en Maurits hebben uiteindelijk het werkkamp in Linde, het doorgangskamp Westerbork en het gevangenenkamp Vught overleefd. David, Schoontje en dochter Betsie zijn opgepakt in de verschrikkelijke nacht van 2 oktober 1942 door de lokale politie (marechaussee) en werden naar doorgangskamp Westerbork getransporteerd. Vader, moeder en dochter werden vervolgens begin november gedeporteerd naar concentratiekamp Auschwitz waar David op 65-jarige leeftijd, Schoontje op 66-jarige leeftijd en Betsie op 27-jarige leeftijd werden vermoord.
geboren: 8 februari 1920
overleden: 19 februari 1998
Coevorden tijdens WWII, Semmy van Coeverden, I-136, II-383, II-385, II-387, III-287, III-403, III-404, VII-16, VII-19, VII-20, VII-25, VII-30, VII-43, VII-79
Lok, Hendrik
Hendrik Lok is tijdens het bombardement op Coevorden om het leven gekomen. Op 21 februari 1944 werd Coevorden gebombardeerd door Amerikaanse vliegtuigen. Het bombardement en de zeven slachtoffers die daarbij vielen, worden vandaag herdacht. De 34 Amerikaanse bommenwerpers zouden die dag eigenlijk Lingen in Duitsland bombarderen, maar daar was het bewolkt. En dus kregen de vliegers de opdracht om hun bommen te laten vallen op een ander doel: Coevorden. Bij het bombardement werd onder meer de aardappelmeelfabriek en de strokartonfabriek Hollandia geraakt. De laatste leverde houtjes voor de houtgasgeneratoren van de Duitsers. Die hadden op dat moment een tekort aan benzine.
Hendrik was in Coevorden tewerkgesteld door de aardappelmeelfabriek Excelsior uit Veenoord.
Coevorden tijdens WWII, Hendrik Lok, I-146, I-202, I-285, I-286, I-287, I-288, I-290, I-291, I-292, I-293, I-294, I-295, I-296, I-309, I-311, I-312, I-365, I-369, I-370, I-372, I-373
Hendrik was in Coevorden tewerkgesteld door de aardappelmeelfabriek Excelsior uit Veenoord.
Coevorden tijdens WWII, Hendrik Lok, I-146, I-202, I-285, I-286, I-287, I-288, I-290, I-291, I-292, I-293, I-294, I-295, I-296, I-309, I-311, I-312, I-365, I-369, I-370, I-372, I-373
Minderhoud, Huib
Door zijn enthousiasme, bezieling en de gave om mij via het geschreven woord en zijn verhalen terug te brengen in de geschiedenis, heeft Huib Minderhoud mij en anderen sinds de lagere school een groot plezier gedaan.
Om uiting te geven aan mijn waardering voor de mens, de historicus, maar ook de verhalen vertellende en op 19 januari 2022 overleden hoofdonderwijzer Huib Minderhoud van de Mijndert van der Thijnenschool in Coevorden, die in 2007 zijn 75e verjaardag mocht vieren, ben ik destijds gestart met de site huibminderhoud.nl.
Ik kan me als de dag van gisteren en dat is lang geleden, herinneren dat Minderhoud voor in zijn klaslokaal, zittend op de voorzijde van zijn bureau, schommelend met zijn benen, handen om de rand van zijn bureau geklemd, ons op indringende en boeiende wijze vertelde over de koster Mijndert van der Thijnen van de Nederlands Hervormde Kerk in Coevorden.
De beeldende verbale beschrijvingen van de man die Coevorden heeft mee helpen bevrijden van de agressor, de bisschop van Munster, “Bommen Berend”. Die verhalen zijn voor velen het fundament voor verdere verdieping in de historie van Coevorden en omstreken geweest.
Berend van der Weide
Voor meer informatie over Huib, ga naar www.huibminderhoud.nl
Om uiting te geven aan mijn waardering voor de mens, de historicus, maar ook de verhalen vertellende en op 19 januari 2022 overleden hoofdonderwijzer Huib Minderhoud van de Mijndert van der Thijnenschool in Coevorden, die in 2007 zijn 75e verjaardag mocht vieren, ben ik destijds gestart met de site huibminderhoud.nl.
Ik kan me als de dag van gisteren en dat is lang geleden, herinneren dat Minderhoud voor in zijn klaslokaal, zittend op de voorzijde van zijn bureau, schommelend met zijn benen, handen om de rand van zijn bureau geklemd, ons op indringende en boeiende wijze vertelde over de koster Mijndert van der Thijnen van de Nederlands Hervormde Kerk in Coevorden.
De beeldende verbale beschrijvingen van de man die Coevorden heeft mee helpen bevrijden van de agressor, de bisschop van Munster, “Bommen Berend”. Die verhalen zijn voor velen het fundament voor verdere verdieping in de historie van Coevorden en omstreken geweest.
Berend van der Weide
Voor meer informatie over Huib, ga naar www.huibminderhoud.nl
Muchotse, Martin
In liefdevolle herinnering aan Martin Muchotse.
Het nummer eindigde, maar de melodie blijft hangen. Martin Muchotse was een liefhebbende man, niet alleen voor zijn vrouw en zoon, maar voor iedereen die hij tegenkwam. Hij was de lijm die iedereen bij elkaar hield en zijn vertrek liet zeker een leegte achter.
Martin was het enige kind in zijn familie geboren op 18 december 1980 in Chiradzulu. Hij ging naar Masalini Primary school van standaard 1 tot 8 en Malosa Secondary School van vorm 1 tot 4, voordat hij naar Blantyre Polytechnic college ging waar hij zijn Diploma en Degree in Engineering deed voor 5 jaar.
Hij werkte voor grote bedrijven in Malawi, Botswana en Mozambique met rollen die varieerden van site manager tot projectmanager. Martin overleed in 2020 op 3 maart en werd op de 5e van dezelfde maand te ruste gelegd.
Op het moment van zijn dood was hij de Solar Advisor voor Solar4solar en adviseerde hij over het type zonne-energie dat we nodig hadden voor ons bakkerijproject in Balaka, Malawi, het Bakers4life-project.
Een auteur schreef: "Het idee is niet om eeuwig te leven, maar om iets te creëren dat dat zal doen." Hij wordt zeker gemist en moge hij in vrede blijven rusten.
Hij liet zijn vrouw Mercy en zoon Onward Muchotse achter.
In loving memory of Martin Muchotse. The song ended but the melody lingers on. Martin Mushotse was a loving man not only to his wife and son but everyone he came across. He was the glue that kept everyone together and his departure surely left a void.
Martin was the only child in his family born on the 18th of December 1980 in Chiradzulu. He went to Masalini Primary school from standard 1 to 8 and Malosa Secondary School from form 1 to 4, before moving on to Blantyre Polytechnic college where he did his Diploma and Degree in Engineering for 5years. He worked for big companies in Malawi, Botswana and Mozambique with roles that ranged from site manager to project manager.
Martin passed in 2020 on the 3rd of March and was laid to rest on the 5th of the same month. At the time of his death he was the Solar Advisor for Solar4solar and was advising on the type of solar we needed for our bakery project in Balaka, Malawi the Bakers4life project.
One author wrote, “The idea is not to live forever but to create something that will.” He is surely missed and may he continue resting in peace.
He left behind his wife Mercy and son Onward Muchotse.
Het nummer eindigde, maar de melodie blijft hangen. Martin Muchotse was een liefhebbende man, niet alleen voor zijn vrouw en zoon, maar voor iedereen die hij tegenkwam. Hij was de lijm die iedereen bij elkaar hield en zijn vertrek liet zeker een leegte achter.
Martin was het enige kind in zijn familie geboren op 18 december 1980 in Chiradzulu. Hij ging naar Masalini Primary school van standaard 1 tot 8 en Malosa Secondary School van vorm 1 tot 4, voordat hij naar Blantyre Polytechnic college ging waar hij zijn Diploma en Degree in Engineering deed voor 5 jaar.
Hij werkte voor grote bedrijven in Malawi, Botswana en Mozambique met rollen die varieerden van site manager tot projectmanager. Martin overleed in 2020 op 3 maart en werd op de 5e van dezelfde maand te ruste gelegd.
Op het moment van zijn dood was hij de Solar Advisor voor Solar4solar en adviseerde hij over het type zonne-energie dat we nodig hadden voor ons bakkerijproject in Balaka, Malawi, het Bakers4life-project.
Een auteur schreef: "Het idee is niet om eeuwig te leven, maar om iets te creëren dat dat zal doen." Hij wordt zeker gemist en moge hij in vrede blijven rusten.
Hij liet zijn vrouw Mercy en zoon Onward Muchotse achter.
In loving memory of Martin Muchotse. The song ended but the melody lingers on. Martin Mushotse was a loving man not only to his wife and son but everyone he came across. He was the glue that kept everyone together and his departure surely left a void.
Martin was the only child in his family born on the 18th of December 1980 in Chiradzulu. He went to Masalini Primary school from standard 1 to 8 and Malosa Secondary School from form 1 to 4, before moving on to Blantyre Polytechnic college where he did his Diploma and Degree in Engineering for 5years. He worked for big companies in Malawi, Botswana and Mozambique with roles that ranged from site manager to project manager.
Martin passed in 2020 on the 3rd of March and was laid to rest on the 5th of the same month. At the time of his death he was the Solar Advisor for Solar4solar and was advising on the type of solar we needed for our bakery project in Balaka, Malawi the Bakers4life project.
One author wrote, “The idea is not to live forever but to create something that will.” He is surely missed and may he continue resting in peace.
He left behind his wife Mercy and son Onward Muchotse.
Baas, Harm
Harm Baas is tijdens het bombardement op Coevorden om het leven gekomen. Op 21 februari 1944 werd Coevorden gebombardeerd door Amerikaanse vliegtuigen. Het bombardement en de zeven slachtoffers die daarbij vielen, worden vandaag herdacht. De 34 Amerikaanse bommenwerpers zouden die dag eigenlijk Lingen in Duitsland bombarderen, maar daar was het bewolkt. En dus kregen de vliegers de opdracht om hun bommen te laten vallen op een ander doel: Coevorden. Bij het bombardement werd onder meer de aardappelmeelfabriek en de strokartonfabriek Hollandia geraakt. De laatste leverde houtjes voor de houtgasgeneratoren van de Duitsers. Die hadden op dat moment een tekort aan benzine.
Coevorden tijdens WWII, Harm Baas, I-146, I-201, I-223, I-232, I-236, VII-230
Coevorden tijdens WWII, Harm Baas, I-146, I-201, I-223, I-232, I-236, VII-230
Croezen, J. F. (Jan)
Johannes Frederikus (Jan) Croezen was mijn 22 jaar oudere broer. Jan heeft in mijn leven een heel belangrijke rol gespeeld. Van jongs af aan kon ik goed tekenen. Ik wilde later 'tekenaar' worden (Drents voor 'illustrator').
Iedereen om mij heen zei dat ook:"Jij moet tekenaar worden!".
Maar HOE dat zou moeten, dat wist ik niet en mijn ouders al helemaal niet.
Ik was 14 jaar oud toen mijn vader overleed; mijn moeder was vijf jaar daarvoor overleden. Ik was opeens wees en werd opgenomen in het gezin van een oom, maar die overleed twee jaar later.
Ik was toen 16 jaar. Mijn broer Jan heeft mij toen opgenomen in zijn eigen gezin met al vier kinderen, waarvan de oudste net vijf jaar jonger was dan ik.
Na een jaartje verhuisde het hele gezin, inclusief ikzelf, naar de grote stad Groningen. In Groningen was o.a. een Universiteit én een Kunstacademie. Mijn broer Jan kreeg een baan bij de Universiteit en ik kon na een poosje naar kunstacademie Minerva.
Jan heeft mij in al mijn keuzes gesteund, vooral in mijn voornemen 'tekenaar' te worden.
Hoewel ik de kunstacademie in het eerste jaar al achter mij liet, ben ik toch goed terechtgekomen. Met praktijkgerichte cursussen zoals ontwerper/reclametekenaar en visualizer heb als zelfstandig ondernemer voor veel reclamebureau's en uitgeverijen gewerkt.
Met het verdiende geld kocht ik animatieapparatuur, want mijn echte passie lag en ligt bij het maken van tekenfilms.
Ik heb nu een goed lopende online animatiestudio met animatoren op afstand. Sinds een paar jaar werkt mijn oudste dochter Sophie, die wél een opleiding animatie heeft gedaan, bij mij. Dit jaar is ook mijn tweede dochter Lucie mee gaan werken als cut-out designer. Croezen & dochters!
Jan is voor mij heel bepalend geweest, niet alleen voor mijn carrière, maar ook mijn persoonlijke leven. Zonder hem was ik nooit gekomen waar ik nu ben en ben hem onbeschrijfelijk dankbaar.
Jan overleed, tot mijn verdriet, al op 75-jarige leeftijd, in juli 2007.
John Croezen, Groningen
November 2020
Johannes Frederikus (Jan) Croezen was my brother, who was 22 years older than me. Jan played a very important role in my life. From when I was young I could draw very well. I wanted to be a ‘tekenaar’ when I was grown up. (That’s ‘illustrator’ in my dialect).
Everybody I knew would say: ‘You should be an illustrator!’.
But I didn’t know HOW I could be one, and neither did my parents.
I was 14 years old when my father died; my mother died 5 years before him. Suddenly I was an orphan and went to live with my uncles family, but he also died 2 years later.
I was 16 years old at that point. My brother Jan took me in, even though he himself already had a family with four kids. The oldest was 4 years younger than me.
After about a year the whole family, including me, moved to the big city of Groningen. In Groningen was among others an University ánd an Art Academy. My brother Jan got a job with the university and after a while I could enrol at Art academy Minerva.
Jan always supported my choices, foremost my resolution to become a ‘tekenaar’.
Even though I left the academy after just one year, I did end up in a good place. I followed different advertising and designer courses that focused on real life-skills. With those skills I worked for many advertising agencies and publishers as a self-employed entrepreneur.
With the money I’d earned I bought animation equipment, because my real passion was and is the making of animated movies.
I now have a well running online animation studio with independent animation artists. A couple of years ago my eldest daughter Sophie started working for me, who, unlike me, díd complete an animation study. This year, my other daughter Lucie also started working for me as a cut-out designer. Croezen & daughters!
Jan has had a big influence on my life, not just in my career but also in my personal life. Without him I would have never gotten as far as I have and I couldn’t be more grateful.
Jan died, to my great sadness, at 75 years old in July 2007.
John Croezen, Groningen, Holland.
Maar HOE dat zou moeten, dat wist ik niet en mijn ouders al helemaal niet.
Ik was 14 jaar oud toen mijn vader overleed; mijn moeder was vijf jaar daarvoor overleden. Ik was opeens wees en werd opgenomen in het gezin van een oom, maar die overleed twee jaar later.
Ik was toen 16 jaar. Mijn broer Jan heeft mij toen opgenomen in zijn eigen gezin met al vier kinderen, waarvan de oudste net vijf jaar jonger was dan ik.
Na een jaartje verhuisde het hele gezin, inclusief ikzelf, naar de grote stad Groningen. In Groningen was o.a. een Universiteit én een Kunstacademie. Mijn broer Jan kreeg een baan bij de Universiteit en ik kon na een poosje naar kunstacademie Minerva.
Jan heeft mij in al mijn keuzes gesteund, vooral in mijn voornemen 'tekenaar' te worden.
Hoewel ik de kunstacademie in het eerste jaar al achter mij liet, ben ik toch goed terechtgekomen. Met praktijkgerichte cursussen zoals ontwerper/reclametekenaar en visualizer heb als zelfstandig ondernemer voor veel reclamebureau's en uitgeverijen gewerkt.
Met het verdiende geld kocht ik animatieapparatuur, want mijn echte passie lag en ligt bij het maken van tekenfilms.
Ik heb nu een goed lopende online animatiestudio met animatoren op afstand. Sinds een paar jaar werkt mijn oudste dochter Sophie, die wél een opleiding animatie heeft gedaan, bij mij. Dit jaar is ook mijn tweede dochter Lucie mee gaan werken als cut-out designer. Croezen & dochters!
Jan is voor mij heel bepalend geweest, niet alleen voor mijn carrière, maar ook mijn persoonlijke leven. Zonder hem was ik nooit gekomen waar ik nu ben en ben hem onbeschrijfelijk dankbaar.
Jan overleed, tot mijn verdriet, al op 75-jarige leeftijd, in juli 2007.
John Croezen, Groningen
November 2020
Johannes Frederikus (Jan) Croezen was my brother, who was 22 years older than me. Jan played a very important role in my life. From when I was young I could draw very well. I wanted to be a ‘tekenaar’ when I was grown up. (That’s ‘illustrator’ in my dialect).
Everybody I knew would say: ‘You should be an illustrator!’.
But I didn’t know HOW I could be one, and neither did my parents.
I was 14 years old when my father died; my mother died 5 years before him. Suddenly I was an orphan and went to live with my uncles family, but he also died 2 years later.
I was 16 years old at that point. My brother Jan took me in, even though he himself already had a family with four kids. The oldest was 4 years younger than me.
After about a year the whole family, including me, moved to the big city of Groningen. In Groningen was among others an University ánd an Art Academy. My brother Jan got a job with the university and after a while I could enrol at Art academy Minerva.
Jan always supported my choices, foremost my resolution to become a ‘tekenaar’.
Even though I left the academy after just one year, I did end up in a good place. I followed different advertising and designer courses that focused on real life-skills. With those skills I worked for many advertising agencies and publishers as a self-employed entrepreneur.
With the money I’d earned I bought animation equipment, because my real passion was and is the making of animated movies.
I now have a well running online animation studio with independent animation artists. A couple of years ago my eldest daughter Sophie started working for me, who, unlike me, díd complete an animation study. This year, my other daughter Lucie also started working for me as a cut-out designer. Croezen & daughters!
Jan has had a big influence on my life, not just in my career but also in my personal life. Without him I would have never gotten as far as I have and I couldn’t be more grateful.
Jan died, to my great sadness, at 75 years old in July 2007.
John Croezen, Groningen, Holland.
Fleurke, Hennie
Leech, Edward
Edward werd geboren in 1941 in Dublin, Ierland. Hij hield van de drukte van het stadsleven. Het gaf hem de kans om met nieuwe mensen te praten, ze aan het lachen te maken en nieuwe dingen te ervaren. Het was niet meer dan normaal dat reizen in zijn bloed zat.
Hij emigreerde naar het Verenigd Koninkrijk waar hij een gezin stichtte. Na aanvankelijk alleen in Europa te hebben gereisd, reisde hij in latere jaren naar Latijns-Amerika, Noord-Amerika en Noord-Afrika.
Met hem aan het praten in zijn laatste weken thuis terwijl hij door de kranten bladert. hij zei dat hij graag de wereld rond had willen gaan en landen zou bezoeken waar hij niet was geweest. Door zijn gezondheid was dit niet meer mogelijk, maar erover praten was the next best thing, veel verhalen delen, mooie herinneringen. Hij heeft nooit landen ten zuiden van de Sahara in Afrika bezocht, iets wat hij de afgelopen dagen had gemist. Als hij zag of las over de situatie waarin mensen zich in deze regio bevonden, sprak hij zijn empathie en bezorgdheid uit over hun welzijn.
---
Edward en Wilhelm (ook in dit register) hadden nogal wat gemeen, ze groeiden op als enige jongen met alleen zussen. Ze reisden allebei naar het buitenland, werden verliefd en trouwden. Beiden waren zeer gulle mannen, ze zouden alles voor je doen: sterke mannen met een goed hart. En beiden stierven te jong aan kanker, Edward was 68 en Wilhelm was 73. Ze worden gemist door iedereen die ze kende. Ter nagedachtenis aan hun leven is de fietsambulance een passend eerbetoon aan hen: anderen helpen zoals ze dat hun hele leven hebben gedaan, op een moment dat iemand dat het hardst nodig heeft. In het leven dat ze elkaar nooit hebben ontmoet, zouden ze het heel goed met elkaar hebben kunnen vinden. Nu zijn hun namen samengevoegd in Malawi op de ambulancefiets in Lilongwe - Malawi
Edward's geboorteplaats Dublin, Ierland.
Hij emigreerde naar het Verenigd Koninkrijk waar hij een gezin stichtte. Na aanvankelijk alleen in Europa te hebben gereisd, reisde hij in latere jaren naar Latijns-Amerika, Noord-Amerika en Noord-Afrika.
Met hem aan het praten in zijn laatste weken thuis terwijl hij door de kranten bladert. hij zei dat hij graag de wereld rond had willen gaan en landen zou bezoeken waar hij niet was geweest. Door zijn gezondheid was dit niet meer mogelijk, maar erover praten was the next best thing, veel verhalen delen, mooie herinneringen. Hij heeft nooit landen ten zuiden van de Sahara in Afrika bezocht, iets wat hij de afgelopen dagen had gemist. Als hij zag of las over de situatie waarin mensen zich in deze regio bevonden, sprak hij zijn empathie en bezorgdheid uit over hun welzijn.
---
Edward en Wilhelm (ook in dit register) hadden nogal wat gemeen, ze groeiden op als enige jongen met alleen zussen. Ze reisden allebei naar het buitenland, werden verliefd en trouwden. Beiden waren zeer gulle mannen, ze zouden alles voor je doen: sterke mannen met een goed hart. En beiden stierven te jong aan kanker, Edward was 68 en Wilhelm was 73. Ze worden gemist door iedereen die ze kende. Ter nagedachtenis aan hun leven is de fietsambulance een passend eerbetoon aan hen: anderen helpen zoals ze dat hun hele leven hebben gedaan, op een moment dat iemand dat het hardst nodig heeft. In het leven dat ze elkaar nooit hebben ontmoet, zouden ze het heel goed met elkaar hebben kunnen vinden. Nu zijn hun namen samengevoegd in Malawi op de ambulancefiets in Lilongwe - Malawi
Edward's geboorteplaats Dublin, Ierland.
Pool, Wiecher
Wiecher Pool is tijdens het bombardement op Coevorden om het leven gekomen.
Op 21 februari 1944 werd Coevorden gebombardeerd door Amerikaanse vliegtuigen. Het bombardement en de zeven slachtoffers die daarbij vielen, worden vandaag herdacht.
De 34 Amerikaanse bommenwerpers zouden die dag eigenlijk Lingen in Duitsland bombarderen, maar daar was het bewolkt. En dus kregen de vliegers de opdracht om hun bommen te laten vallen op een ander doel: Coevorden.
Bij het bombardement werd onder meer de aardappelmeelfabriek en de strokartonfabriek Hollandia geraakt. De laatste leverde houtjes voor de houtgasgeneratoren van de Duitsers. Die hadden op dat moment een tekort aan benzine.
Coevorden tijdens WWII, Wiecher Pool, I-5, I-125, I-146, I-202, I-205, I-210, I-285, I-377, I-378, I-379, I-383, I-389, I-395, II-7, II-8, II-10, II-18, II-19, III-20, III-21
Coevorden tijdens WWII, Wiecher Pool, I-5, I-125, I-146, I-202, I-205, I-210, I-285, I-377, I-378, I-379, I-383, I-389, I-395, II-7, II-8, II-10, II-18, II-19, III-20, III-21
Benjamins, Jan
Jan Benjamins werd in 1939 gemobiliseerd bij het regiment wielrijders . Op 10 mei 1940 raakte zijn onderdeel slaags met Duitse parachutisten, die in de omgeving van Den Haag landden.
In verbitterde gevechten slaagden de Nederlandse troepen erin de vijand grote verliezen toe te brengen. Jan Benjamins sneuvelde hierbij.
geboren: 30 september 1907 te Dalen.
overleden: 11 mei 1940 te Wassenaar.
Coevorden tijdens WWII, Jan Benjamins, II-6, II-88, II-89, II-91, II-92, II-93, II-94, II-95, II-97, II-98, II-99, II-100, II-109, II-110, II-118, II-138, II-139, II-140, II-141
In verbitterde gevechten slaagden de Nederlandse troepen erin de vijand grote verliezen toe te brengen. Jan Benjamins sneuvelde hierbij.
geboren: 30 september 1907 te Dalen.
overleden: 11 mei 1940 te Wassenaar.
Coevorden tijdens WWII, Jan Benjamins, II-6, II-88, II-89, II-91, II-92, II-93, II-94, II-95, II-97, II-98, II-99, II-100, II-109, II-110, II-118, II-138, II-139, II-140, II-141
Drent, Jacob
Jacob Drent is tijdens het bombardement op Coevorden om het leven gekomen. Op 21 februari 1944 werd Coevorden gebombardeerd door Amerikaanse vliegtuigen. Het bombardement en de zeven slachtoffers die daarbij vielen, worden vandaag herdacht. De 34 Amerikaanse bommenwerpers zouden die dag eigenlijk Lingen in Duitsland bombarderen, maar daar was het bewolkt. En dus kregen de vliegers de opdracht om hun bommen te laten vallen op een ander doel: Coevorden. Bij het bombardement werd onder meer de aardappelmeelfabriek en de strokartonfabriek Hollandia geraakt. De laatste leverde houtjes voor de houtgasgeneratoren van de Duitsers. Die hadden op dat moment een tekort aan benzine.
Coevorden tijdens WWII, Jacob Drent, Drent, Jacob, I-146, I-201, I-232, I-236, I-239, I-256, I-258
Coevorden tijdens WWII, Jacob Drent, Drent, Jacob, I-146, I-201, I-232, I-236, I-239, I-256, I-258
Jonkman, Hennie
Hoe het ook komt, het komt goed.
Het mooiste wat je kunt achterlaten zijn sporen van liefde.
Je bent een parel in Gods hand.
Hennie Puper-Jonkman was een inspirerend liefdevol persoon. Ze stond altijd klaar voor een ander met een troostend woord. Hennie was een voorbeeld van optimisme en volhardend in haar geloof.
"Hoe het ook komt, het komt goed!" We mochten haar ontmoeten op de Alpha Cursus in Hoogeveen.
Hennie haar naam staat vermeld op een van de fietsambulances die rondrijden rond Mthumba village in Balaka district Malawi.
Geboren: Hoogeveen, 14 februari 1947
Overleden: Groningen, 30 december 2018
Het mooiste wat je kunt achterlaten zijn sporen van liefde.
Je bent een parel in Gods hand.
Hennie Puper-Jonkman was een inspirerend liefdevol persoon. Ze stond altijd klaar voor een ander met een troostend woord. Hennie was een voorbeeld van optimisme en volhardend in haar geloof.
"Hoe het ook komt, het komt goed!" We mochten haar ontmoeten op de Alpha Cursus in Hoogeveen.
Hennie haar naam staat vermeld op een van de fietsambulances die rondrijden rond Mthumba village in Balaka district Malawi.
Geboren: Hoogeveen, 14 februari 1947
Overleden: Groningen, 30 december 2018
Keizer, Eduard C.
Naam: Eduard Charles Keizer
Geslacht:Man
Geboren:Amsterdam, Nederland (NH), 09-03-1903
Overleden:Ouderkerk aan de Amstel, Nederland (NH), 19-01-1982
Ouders:Simon Manus Keizer (1868-1943) en Hanna Ester Swaap (1872-1943) 1897
Partner:Jeanette Alvarez Vega (-1983)
Memo Amsterdam: tijdens oorlog belast met vleesvoorziening joodse gemeente. Na terugkomst uit Bergen-Belsen beijverd voor behoud sjechieta: deskundige geworden op dat gebied. Medewerker Permanente Commissie tot de Algemene Zaken van het NIK. Aan eind leven joodse begraafplaatsen in Nederland toegewijd.
De heer Keizer was opzichter van de verplaatsing van de graven van de Joodse Begraafplaats van de Kerkstraat naar de Ballastweg in Coevorden.
Coevorden tijdens WWII: Keizer, Eduard Charles, II-255, V-392, V395, VII-184, VII-186
Geslacht:Man
Geboren:Amsterdam, Nederland (NH), 09-03-1903
Overleden:Ouderkerk aan de Amstel, Nederland (NH), 19-01-1982
Ouders:Simon Manus Keizer (1868-1943) en Hanna Ester Swaap (1872-1943) 1897
Partner:Jeanette Alvarez Vega (-1983)
Memo Amsterdam: tijdens oorlog belast met vleesvoorziening joodse gemeente. Na terugkomst uit Bergen-Belsen beijverd voor behoud sjechieta: deskundige geworden op dat gebied. Medewerker Permanente Commissie tot de Algemene Zaken van het NIK. Aan eind leven joodse begraafplaatsen in Nederland toegewijd.
De heer Keizer was opzichter van de verplaatsing van de graven van de Joodse Begraafplaats van de Kerkstraat naar de Ballastweg in Coevorden.
Coevorden tijdens WWII: Keizer, Eduard Charles, II-255, V-392, V395, VII-184, VII-186
Reins, Gerrit
Gerrit Reins is tijdens het bombardement op Coevorden om het leven gekomen. Op 21 februari 1944 werd Coevorden gebombardeerd door Amerikaanse vliegtuigen. Het bombardement en de zeven slachtoffers die daarbij vielen, worden vandaag herdacht. De 34 Amerikaanse bommenwerpers zouden die dag eigenlijk Lingen in Duitsland bombarderen, maar daar was het bewolkt. En dus kregen de vliegers de opdracht om hun bommen te laten vallen op een ander doel: Coevorden. Bij het bombardement werd onder meer de aardappelmeelfabriek en de strokartonfabriek Hollandia geraakt. De laatste leverde houtjes voor de houtgasgeneratoren van de Duitsers. Die hadden op dat moment een tekort aan benzine.
Coevorden tijdens WWII, Gerrit Reins, I-146, I-202, I-236, I-273, I-275, I-276, I-278, I-283, I-287, I-288, I-312, VII-234
Coevorden tijdens WWII, Gerrit Reins, I-146, I-202, I-236, I-273, I-275, I-276, I-278, I-283, I-287, I-288, I-312, VII-234
Weerden, Jan van
Van Weerden wordt gezien als één van de belangrijkste verzetsmensen in Noord-Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Hij bracht landverraders om het leven en hielp Joodse vluchtelingen. In de oorlog verbleef hij, onder zijn schuilnaam Wim van Buren, op verschillende onderduikadressen, ondermeer in Dalen. Van Weerden, zoon van een mulo-docent in de stad Groningen, was 18 jaar toen hij eind 1940 het verzetswerk inrolde. Tot het eind van de oorlog wist hij uit handen van de bezetter te blijven. Tal van anderen die zich bezighielden met gewapend verzet, kwamen om. Van Weerdens eerste actie was niet gepland: hij stal het pistool van een Duitser die in een café de holster aan de kapstok had gehangen. Al snel kwam Van Weerden tot gewelddadiger acties. Toen de grond hem in Groningen te heet onder de voeten werd, verliet hij de stad.
De vluchtroute naar Engeland werd afgesneden. Van Weerden zette zich vervolgens in Zuid-Drenthe en Noord-Overijssel in voor het verzetswerk. Zonder opsmuk verhaalt hij in zijn onlangs verschenen boek over zijn acties, waarvan er opvallend veel slaagden. Het was 'oorlog met oom Adolf, de meest demonische dictator die ooit geleefd had.' Van Weerdens hts-studie kwam stil te liggen; zijn familie ontmoette hij zelden. Drieëneenhalf jaar was hij vluchteling, altijd op stap voor het verzetswerk, voortdurend op zijn hoede voor de Duitsers en hun handlangers. Hij gebruikte tal van schuilnamen en onderduikadressen en sliep vaak in ongezonde schuilplaatsen. Meermalen ontsnapte hij ternauwernood aan de dood. Makkers kwamen om; hij ontkwam steeds weer en verbaasde zich er wel eens over dat hij nog in leven en op vrije voeten was. Daarin ervoer hij Gods bewarende hand.
Jan van Weerden nam zijn kennis over het verzetswerk in 1953 mee naar Canada. Meer dan een halve eeuw na dato stelde hij dus zijn ervaringen alsnog te boek in 'De Oorlogsvlag'. Een hommage aan degenen die hem, met gevaar voor eigen leven, hielpen. 'We leefden in het diepe besef: eerst zullen de Joden vervolgd worden, daarna komen de christenen aan de beurt.' Hij schreef zijn verhaal op basis van zijn verzetsrapport dat hij direct na de oorlog maakte. Van Weerden is een door de Pensioen- en Uitkeringsraad erkend verzetsman en drager van het Verzetsherdenkingskruis. Het is een verhaal over goed en fout, waarin 'grijs' goeddeels ontbreekt. Hij zegt wel dat hij in zijn boek vooral de 'goeden van de oorlog' wil eren en daarom hun verhaal heeft verteld. 'Maar in mijn boek schrijf ik ook over verzetsmensen die aan zwarte handel deden en over een Duits officier die ons geheime informatie over hun stellingen doorspeelde.'
Bosman, Henk
Henk voetbalde bij Raptim in Coevorden en na het winnen van een kampioensfeest in Schoonoord kwamen ze terug in feeststemming en zongen anti-Duitse liedjes. Verraad leverde een bevel op om zich te vervoegen bij de SD in de Prins Hendrik straat in Assen. Dit alles leidde tot tewerkstelling in Darmstadt. Hij heeft zijn hele leven last van de oorlog gehad.
Geboren 20 december 1922
Overleden 6 juli 2009
Coevorden tijdens WWII, Henk Bosman, II-5, II-245, II-250, II-255, II-261, II-271, II-287, VI-9, VII-16
Geboren 20 december 1922
Overleden 6 juli 2009
Coevorden tijdens WWII, Henk Bosman, II-5, II-245, II-250, II-255, II-261, II-271, II-287, VI-9, VII-16
Dijkstra, Marten
Kok, Dientje
Dinie Kok was werkzaam bij boer Fleurke aan het Zwinderse kanaal in Dalen nabij Coevorden, die tijdens de Tweede Wereldoorlog in het verzet ging. Fleurke onderhield contacten met het knokploegen en verricht hand- en spandiensten. Dinie helpt hem door boodschappen over te brengen; ze wordt koerierster. 't Gaat allemaal heel simpel, zonder veel woorden. "Wil je deze brief wel even wegbrengen en goed bewaren?", vraagt Fleurke dan.
Hij noemt de bestemming en geeft ook een ander adres, waar ze iets moet afgeven. Dan is ze altijd gedekt. Zo fietst Dinie bijvoorbeeld naar Emmen naar de familie Steenbergen en terugrijdend gaat ze dan naar Gees, naar de aardappelhandelaar Willem Bouwman. De brief die ze tussen haar hemd en borstrok heeft verborgen, geeft ze daar af.
Dinie op latere leeftijd.
Geboortedatum 13-02-1924
Overlijdensdatum 07-03-2002
Boekenreeks Coevorden tijdens WWII - Kok, Dinie, IV-49
Dinie op latere leeftijd.
Geboortedatum 13-02-1924
Overlijdensdatum 07-03-2002
Boekenreeks Coevorden tijdens WWII - Kok, Dinie, IV-49
Menzel, Wilhelm
Wilhelm werd in 1943 geboren in het industriële hart van Duitsland. Hij hield van voetbal en onderzoeken hoe elektrische dingen werkten. Toen de boot waarop hij zat eind jaren vijftig voor de Nederlandse kust kapot ging, ontmoette hij zijn toekomstige vrouw tijdens een kort verlof. Hij emigreerde naar Nederland om bij haar te zijn en daar stichtten ze een gezin. Toen de kans zich voordeed, ging hij 1,5 jaar in Sierra Leone werken om een elektriciteitscentrale te bouwen in de buurt van de hoofdstad Freetown. Hij werkte graag samen met de lokale bevolking! Na zijn terugkeer in Nederland bleef hij gedurende 15 jaar in contact met zijn naaste Sierra Leone collega's. Door de burgeroorlog in het land die in 1992 in Sierra Leone uitbrak, werd in 1996 helaas alle contact verbroken. Hij vertelde graag over de jaren in Sierra Leone, enkele van zijn dierbaarste herinneringen. Deze liefde voor Afrikaanse landen en al zijn mensen leeft voort in zijn familie.
---
Edward (ook in dit register) en Wilhelm hadden nogal wat gemeen, ze groeiden op als enige jongen met alleen zussen. Ze reisden allebei naar het buitenland, werden verliefd en trouwden. Beiden waren zeer gulle mannen, ze zouden alles voor je doen: sterke mannen met een goed hart. En beiden stierven te jong aan kanker, Edward was 68 en Wilhelm was 73. Ze worden gemist door iedereen die hen kende. Ter nagedachtenis aan hun leven is de fietsambulance een passend eerbetoon aan hen: anderen helpen zoals ze dat hun hele leven hebben gedaan, op een moment dat iemand dat het hardst nodig heeft. In het leven dat ze elkaar nooit hebben ontmoet, zouden ze het heel goed met elkaar hebben kunnen vinden. Nu zijn hun namen samengevoegd in Malawi op de ambulancefiets in Lilongwe - Malawi.
Wilhelm Menzel in Sierra Leone
Veenstra, Jitse
Weide, vd, Klaas
Bombardement - Klaas van der Weide is tijdens het bombardement op Coevorden om het leven gekomen. Op 21 februari 1944 werd Coevorden gebombardeerd door Amerikaanse vliegtuigen. Het bombardement en de zeven slachtoffers die daarbij vielen, worden via herdenking.nl herdacht. De 34 Amerikaanse bommenwerpers zouden die dag eigenlijk Lingen in Duitsland bombarderen, maar daar was het bewolkt. En dus kregen de vliegers de opdracht om hun bommen te laten vallen op een ander doel: Coevorden. Bij het bombardement werd onder meer de aardappelmeelfabriek en de strokartonfabriek Hollandia geraakt. De laatste leverde houtjes voor de houtgasgeneratoren van de Duitsers. Die hadden op dat moment een tekort aan benzine.
Foto: Collectie Berend van der Weide
Bron: Coevorden tijdens WWII
www.herdenking.nl/story
#coevorden #bombardement #oorlog #drenthe
Dutch
English